bzu

Wszyscy jesteśmy obłąkani. Na szczęście przez półtorej godziny ja byłam obłakana mniej, a szczęśliwa bardziej, bo wreszcie włączyłam nowiutki odcinek serialu idealnego. Który mnie jednocześnie denerwuje, bo rozjątrza moje nowojorskie pragnienia i wywołuje zgrzytliwy dysonans związany z robotą - CZEMU ja nie mogę chlać na umór w godzinach pracy? Takie dobre reklamy by powstawały. Ulotki i folderki o telewizorach i klimatyzatorach. Takie dobre życzenia na kartki urodzinowe. Takie posty na fejsbuka. Wszyscy byśmy zapomnieli, że zmywarka w kuchni psuje się co miesiąc. Nasz klient jest wspaniały. Kocham AGD. Kocham RTV. Mój komputer ma między klawiszami okruchy z pięciu pokoleń pracowników i obrzydliwe do granic możliwości cieniowanie bordo. BORDO. Mój kolega z biurka obok skleja za długi kabel taśmą klejącą i nie kłopocze się wciskaniem prawego przycisku myszy, bo i tak nie zadziała. Technology everywhere.

Mam nadzieję że nikt nie wie kim jestem. Wszyscy ważni ludzie i tak mówią tylko po koreańsku, a nawet gdyby wrzucili mnie w translatora to i tak przedziwna składnia, staropolska egzaltacja i wielokrotne złożenie zdań doprowadziłyby ich do nikąd. Ni kąd, haha! Wiem, bo próbowałam. Trochę jakbym czytała kogoś, kogo w jego szaleństwie chciałabym poznać.

Anyway, jest niedziela a ja myślę o pracy. Jaka jest nierzeczywista. Jeszcze rok temu spędzałam całe dnie w pościeli i marzyłam o swoim obecnym życiu. Jeszcze dwa lata temu, albo nie wiem kiedy, byłam na etapie wymarzania sobie drogi zawodowej. Teraz na niej jestem, w takiej trochę koleinie. I powinnam być strasznie zadowolona, ale przecież oczywiście że nie jestem. Powinnam skakać jak opętana z radości bo przecież po psychologii UMCS nikt nie ma pracy, a największe szczęście to promocja cukierków pullmoll w tesco. No dobra, więc zdobyłam pracę o jakiej marzyłam, strasznie mnie jara nazwa mojego stanowiska - c o p y w r i t e r. Brzmi jakbym nosiła okulary w rogowej oprawce i z ołówkiem w zębach stukała w (maszynę do pisania) komputer (bez BORDO cieniowania, jezu). Co najmniej Macbooka. Co najmniej pisała rzeczy które zbawiają świat.
Tak oczywiście nie jest.
No więc dobrze. Marzenie wymarzone, marzenie spełnione, co dalej?
Nie wiem.
Mam w ogóle wrażenie, że wewnątrz mnie, albo raczej na zewnątrz mnie, wyrosła nowa osoba. Która rozumie co się do niej mówi, wykonuje zadania, posługuje się słowami typu briefing, statusowanie, trafficowanie, tekst bardziej shopperowy, kolor bardziej premium, rtb, cta. I ta osoba jest szczurkiem na kółku, robi wszystko co trzeba, a ja wewnątrz niej nie mogę się nadziwić. Jakby to się działo samo. Podchodzi ktoś i mówi coś, a ja wiem, że zaraz będę musiała odpowiedzieć i przeżywam moment paniki że przecież boooże, ja niewiem nieumiem niechce co mi do tego, nie pamiętam tekstu (tak kiedyś było na scenie, gdy byłam jeszcze człowiekiem który śpiewa - sekundę przed pierwszą zwrotką nie pamiętałam ani słówka) i nagle - osoba zewnętrzna zaczyna mówić płynnie, osoba wewnętrzna stoi z otwartą japą. Ej, skąd to wiesz? Robocie!?
Pożyłabym sobie w takich latach 70 w Nowym Jorku. Pożyłabym i teraz. Mam nawet notes w którym zbieram same wspaniałe pomysły dotyczące tego, jak to zrobić. Piłabym i paliła nad kołyską własnego dziecka. Paliłabym wymyślając budzące dreszcze zrozumienia reklamy prasowe i telewizyjne. Jak Peggy Olson. Czas nieteraźniejszy przypuszczający to moja specjalność.

Idę na pływalnię Szuwarek popływać w zupie z grochowian i gocławian i prażan in general.
Gdyby ktoś chciał się zaprzyjaźnić to zapraszam. Wszystkich ludzi których znam już zanudziłam, teraz Wasza kolej.