bzu

Do trzech razy sztuka, potem już tylko bełkot.
Ale w sumie bełkot będzie już dziś, bo.
Nic się nie dzieje, innego niż:

Budzik o siódmej, pod prysznicem zauważam, że mamy nowy dzień, łapczywie wytęsknione śniadanie (nadal najlepszy posiłek dnia), pięć różnych sukienek zakwita na podłodze, kreska, wymarsz, dziki bieg na tramwaj, byyyyle do lanczu, lancz, byyyyle do 15, bo to pora na owoc, taptaptap,  ziew ziew ziew, byyyle do 17:30, fitness, powrót do domu, niweczenie fitnessowych efektów poprzez wielodaniowe kolacje, zmycie kreski, budzik na siódmą, sen/lub nie.

Zdjęcia wyszły pięknie, a robiłam je najbardziej plastikowym ze swoich aparacików. Paryż jednak się zdarzył i teraz oddałabym co najmniej płat wątroby za powrót w tę wilgotną widokówkę, zbieganie ze wzgórza Montmartre, chowanie dłoni w rękawy i pociąganie nosem. Sami wiecie, jak pachną liście, gdy się po nich idzie. Włóczęga z myślotłokiem w głowie, wzdłuż rzeki, w poprzek ulic. Napieranie do przodu - jeśli się zatrzymam, to imploduje, zemdleją mi kolana, runę, łeb rozwalę, a ostatnim obrazem przed oczami będzie (byłaby) Twoja twarz.  znów butelkę wina dziennie i te wszystkie nagrody za pokonane w pojedynkę lub w towarzystwie kilometry: ściskany zimnymi palcami kubek kawy z mlekiem, posypanej kakao, gałką muszkatołową i cynamonem. Pokrzepiająco ciężki naleśnik z czekoladą. Gęsta zupa z mlekiem kokosowym, krewetkami i orzeszkami ziemnymi.

Jakie to fajne uczucie, zakutać się w szalik, wyjść z domu, postukać obcasami o mokre kocie łby, kupić w piekarni ciepłą bagietkę i skubiąc jej chrupiący rożek, wrócić powoli. Zjeść z niechlujnym kawałkiem sera, ćwicząc francuski na serialach i teleturniejach. Tak nie musieć nic, a zwiedzać to już zwłaszcza, po prostu sobie pożyć chwilę i pocieszyć się faktem, że obcy ludzie pytają o drogę. Oh ja i moja francuzeczkowość, no doprawdy, bajecznie.

Chce mi się znowu gotować. Robić zdjęcia. Oglądać filmy. Robić rzeczy mi się chce. Nie wiem skąd ta ćpuńska energia. Rozmawiać z ludźmi, których jeszcze nie poznałam. Karmić kogoś. Czytam przepisy w których trzeba użyć trzech tabliczek czekolady, albo zalać wołowinę winem i dusić i wiem, że sama dla siebie tego przecież nie zrobię. Szkoda. Ale przynajmniej nie muszę uciekać od ludzi we własnym domu, jak to bywało. Tak dooobrze mieszkać samej. Tańce w samych majtkach mode on.

A jednoosobowe jedzenie też jest spoko. Zwłaszcza śniadania, as I said.
Gotowany orkisz z ziarnami granatu, wodą różaną, miodem, jogurtem greckim i siekanymi migdałami - smakowite odkrycie stulecia, niestety na zdjeciach wyglada jak pasza dla kucyka. Ale zróbcie, mówie Wam!
Pancakes z kokosową ricottą i malinami zimującymi od lata (połączenie idealne - po pierwszym kęsie/jęku rozluźniają się mięśnie twarzy i wyrównuje tętno) - wizualizacja tu.
Owsianka z łyżką masła orzechowego crunchy i powideł śliwkowych - wiadomo.
Zamrożony kawałek brownie, idealny do żucia. Nawet gdybym miała z kim, to i tak bym się nie podzieliła - też nieładny.
Jajka sadzone z kuminem i pietruszką - tu.
Kanapki z ricottą, konfiturą różaną i migdałami - tu.
Jezu święty.
Tak bardzo mi żal ludzi, którzy jedzą bułki z margaryną i mielonką i kluski z sosem ze słoika, a z drugiej strony im zazdroszcze - gdyby tak przestać być wiecznie gastro-niedostymulowaną.

Oprócz fajnych rzeczy do pisania za darmo (Zuzanno, ukłony), znów przydarzył mi się freelance i utwierdziłam się w przekonaniu, że to absolutnie najidealniejszy sposób pracy. Dziki zapieprz w godzinach w których mój mózg chce, a nie musi, grzebanie wśród słów i obrazków, jakieś dziwne punkty w głowie łączy nić i nagle pyk, jest trzecia w nocy, wszędzie pełno kartek i skórek po mandarynkach. Nerwowy sen, żołądek zjada się sam, cztery kawy. Akcept. Można ziewać i błędnie się uśmiechać. Chce więcej, dajcie mi coś do wymyślenia!

Wreszcie spadł śnieg i przykrył błoto. Wygłuszył i wytłumił co trzeba. Nawet butki przemakają jak co roku. Wreszcie jakieś znajome problemy!
Otwieram okno i zaciągam się mrozem. Wydycham chaos ustami.






















Plusy trzeciego tygodnia nowego roku? Umiem zrobić 110 przysiadów bez przerwy i mój tyłek staje się prawdziwą skałą. Tak, tyłek to moja mocna strona. Trzeba znać swoje mocne strony.
Minusy? Nie mogę przestać jeść. Bo zima, bo wydaje mi się, że jestem atletą, bo smutno, zawsze znajdzie się logiczna wymówka. Chciałabym być człowiekiem, który zapomina o żarciu! Chyba sobie kupię człon tasiemca na ebayu.

Marzy mi się Nowy Jork (przez bloga, o którym przypomniałam sobie dziś: Through the eyes of Rasmus Keger)
Marzy mi się mały tatuaż z czymś bezsensownym, a przeładnym (a im bardziej ktoś anty, tym bardziej ja pro).
Marzy mi się L4 (pewnie pożałuję i umrę na zapalenie płuc, jak duszek Casper).
Marzy mi sięęę.

(nieco w tonie usprawiedliwienia przypominam, że notka jest częścią dwumiesięcznego wyzwania, które ma na celu wyrobienie u mnie nawyku regularnego pisania, takie tam resolution, oraz cudownego przemienienia mnie w prawdziwą blogerkę; tylko tak trochę nie mam koncepcji, prawdziwe blogerki zwykle piszą O CZYMŚ *nos na kwintę*, prawdziwe blogerki mają życie, albo chociaż sztuczną trawę w przedpokoju)

KTHXBYE.