bzu

Luty jest taki fatalny. Nie zdziwiłabym się gdyby w lutym działy się wszystkie katastrofy, w lutym ludzie wchodzą pod pociągi, lub przynajmniej chcieliby troszkę to zrobić ale się boją, że rodzicom będzie przykro. Luty jest gówniany, niby taki krótki i niby prawie wiosna, ale to nigdy nie prawda. Zawsze zima, masz dość żarcia które siedziało korzeniami w ziemi, słodkawego zapachu jakichś pieprzonych pulpetów z marchwią który zawsze wpływa do Twojego mieszkania z klatki schodowej, co sobota. Co niedziela budzi Cię zajadłe walenie w kotlety schabowe, dokładnie 3 metry nad Twoim łóżkiem. Wrony się na Ciebie zamierzają. Psy srają jak szalone. Zakazać psom srania! Niby stopniał śnieg, więc kupy opadły swobodnie na pobocza chodników, ale codziennie pada troszeczke nowego, a za każdym jednym masz ochotę wrzeszczeć. Jak dzieci sąsiada, dokładnie metr za Twoją głową na podusi, cały dzień, od rana do nocy. Póki nie słyszysz odgłosów uderzeń, nie zadzwonisz na policję, bo może to po prostu straszliwie rozdarte dzieci. Ganiają się a potem wyją. Zapraszają gości z którymi ganiają się a potem wszyscy razem z tymi gośćmi wyją. A potem wrzeszczy tatuś. Z przekleństwami. Moi rodzice nie przeklinali, ale ja chyba będę. Bo wszystko mnie denerwuje.

Luty jest taki wspaniały.
Wszystko jest takie wspaniałe. Moje białe mieszkanko na Grochowie. Moja praca, o której jeszcze rok temu nawet nie śmiałam marzyć. Moja cera.

Nadal nie mam zwierza. Nadal mam chłopca. Nadal mi nic nie pasuje i chciałabym więcej niż mam. Chciejstwa na teraz to pięć kilo mniej (standard), niesamowita i zupełnie niespodziewana oferta pracy zagranicznej (lub jasna ścieżka kariery która mnie do takiej roboty doprowadzi) lub dużo pieniędzy. Drogie kosmetyki, które mają na twarzach kobiety w windach mojego biurowca. Ten nieskazitelny blask, rano. Ten uwiąd, wieczorem. Mijamy się codziennie i nie mówimy sobie dzień dobry. Nie żebym tego chciała.

Tramwaje śmierdzą. Menele rzucają spojrzenia i leniwie dłubią w nosie (to dzisiejszy).

Jestem niezadowolona, a czasem straszliwie rezolutna. A potem sobie przypominam, że należy być zadowolonym. Nie wiem co z tym począć.

Nic się nie zmieniło. Oprócz tego, że muszę muszę muszęęęę regularnie pisać, wysilać mózg i trzepać słówka, bo inaczej zwiędnie mi wspomniana już kiedyś, mocno odwapniona, kość piśmiennicza i jedyne co będę w stanie zrobić to poprawić katalog laptopów, z których wszystkie są takie same, a przy każdym innego rodzaju dławienie się z podniecenia. Nie od razu Rzym zbudowano, powiedziałaby pewnie mądrze jakaś wiekowa osoba. No i tego się trzymajmy.

A co u Was?