bzu

Skoro liczba wyświetleń poprzedniej notki przekroczyła 500 (marnie, ale równo) to z czystym sumieniem mogę dodać nową. Ale też dlatego, że muszę znaleźć coś do roboty, by nie brudzić rączek magisterką. I dlatego, że dzięki anonimowemu komentarzowi przeczytałam dziś cały blog Fretki i czuję się zainspirowana. Zawsze jak czytam bloga kogoś kto (fajnie) pisze co kilka dni myślę sobie: oh jakby to było pięknie. Przepiękni byśmy byli. Szkoda tylko że czuję się teraz jak kopiara. Małpa małpuje, nic innego nie potrafi. Każdy kogoś kopiuje, tylko pół biedy jak to ktoś z zagranicy czy też innej warstwy społecznej, najgorzej kopiować równego sobie a jeszcze bardziej najgorzej gdy on to zobaczy. Ten równy. Pierwszy. Fak, znowu druga.

Nic nowego na szeroko pojęty temat egzaltacji nie stworzyłam, to taka raczej wtyczka pamiętnikarska. Z kategorii 'blogi osobiste'.

No więc dwa tygodnie przesiedziałam na dupsku rozdmuchując czarne chmury wiszące nad mym łbem. Dwa tygodnie miną w piątek. Dwa tygodnie temu (licząc od piątku, no mówię) przekonywałam się - jezu kupa czasu, zdążę ogarnąć! Bo w piątek moja promotorka idzie na urlop, a że nie należy ona do ułatwiających komukolwiek życie, to najpewniej cokolwiek jej wyślę po tym dniu (lub nawet tego dnia, przecież kto normalny w ostatni dzień pracy wykonuje jakieś czynności) przeczytane zostanie we wrześniu. No bo przecież nie na urlopie. Nie na wywczasach. We wrześniu, a przecież jeszcze trzeba trochę czasu na krzyki i wykłócanie się, na awantury całonocne emailowe, na miliards rzeczy. I między tym miliardsem rzeczy czai się obrona, która musi być odbębniona do końca września. Podobno nie ma takiego dedlajnu którego nie da się przesunąć. Podobno nie było jeszcze przypadku, żeby ktoś się nie obronił, ba, nigdy nie zdarzyła się trója. Podobno promotorzy przy końcówce ułatwiają. Na pewno nie mój. Mój to szatan. SZATAN. No. Więc jutro (dla kłótliwych informacja: dla mnie dzień zaczyna się wtedy, kiedy jest jasno i kiedy wstaję, nie sekundę po północy - ta reguła obowiązuje tylko w urodziny) życzliwa koleżanka, która już się obroniła, przyjdzie do mnie i mi pomoże, skopiuje się to i owo, przeinaczy, sformatuje. Ameryki nie odkryje. Żenadę uniwersytecką podkarmi.
A w czwartek (o ile w środę praca zostanie skończona, innego scenariusza w zasadzie nie przewiduje :() muszę się spakować. Nie brzmi to nawet w połowie tak groźnie jak powinno - muszę się spakować na NIE WIADOMO ILE DNI. Od 2 do 11. W mały plecak. Nie wiem nawet jaka będzie pogoda za jedenaście dni. Nie mam się w co ubrać. Nie mam pieniędzy. Ale wszystko to nieważne, bo w piątek mam rozmowę o staż który mógłby obrócić me nudne kołdrzane życie żarłoka w ekscytujące życie stażystki w dużej agencji. Yep. Dyg dyg.
A za miesiąc będę w Tokio z moją najlepszą  przyjaciółką (tak, nadal jesteśmy razem, więc jeśli ktoś planował wskoczenie na moje miejsce...sorry.). No nie brzmi to źle.
Cały dzień chodzi mi po głowie dźwięk. Macie tak? Mnie się zdarzają prześladujące słowa, ale dziś to jest dźwięk. Jak robią buziami psy we Francji (i francuskiej części Szwajcarii). JUF JUF (z wąskoustym U, które wymusza skupione sepleniące F). To powinno zacząć coś znaczyć, takie jakieś smaczne. Na przykład...juf, ale jestem padnięta! Juf, zapomniałam gaci na zmiane.
Juf mać, nie mam siły ochoty motywacji mózgu bezmózgu na napisanie ostatnich kilku stron magisterki.

Fotki dla zafrasowanych, że nie wiedzą jak skomentować. Miłość blednie proporcjonalnie do czasu oczekiwania na moje buty do biegania, książki i portki.Nie no, nie blednie. Przecież dobrze znam zjawisko chaosu :)

Aha, moja druga Piana, gdyby ktoś na Twitterze nie zauważył. Czy Piany nadają się żeby je wydrukować i pokazać jako moje talenta? :( No bo ja już nie wiem. Nikt na słowo nie uwierzy, że umiem pisać (co też jest w mojej głowie dyskusyjne i siedzi nieudacznik szatan, pewnie dziad po kądzieli promotorki, oraz złoty anioł trzymający pęk narcyzów).

Kciuczki całą środę i dam radę.