bzu

Jestem leniem. Nie chce mi sie pisać, nie chce mi sie nic, jedyne co mi sie chce to usunąć z powierzchni ziemi moje koleżanki z roku i cały ten wydział i dołączyć do Uli i jeść z nią amerykańskie kanapki. Słucham jakichś potwornych mętów typu Mayer John i zastanawiam się nad tym czy studia powinny polegać na czytaniu z kserówek i byciu tępą kujońską pipą, jaką nie jestem, kujońską w każdym razie nie. Moje studia są ciekawe i naprawwde chciałabym to wsyzstko wiedzieć, ale do zrzygania mnie doprowadza atmosfera pierwszej klasy szkoły specjalnej, ulatwiającej poślizg na śmierdzącej drodze do sukcesu wazeliny i wrogim niepożyczaniu kserówek. Osiągnęłam to stadium które zawsze przerażalo mnie u dorosłych - nienawiść do swojej pracy i mus chodzenia tam. Niby święta, niby pogoda ok, a za miesiąc będę zielona ze strachu przed milionem egzaminów jakie mnie czekają. Bolą mnie różne tajemnicze części ciała. Głowa robi PĘK prawie codziennie i oczywiście to pewnie jakiś potworny tumor ktory mnie zabije w ciągu tygodnia. Nie chce mi sie gotować, pisać, nie chce mi sie nic. Ściągam Przyjaciół bo to pokrzepia.

Niedziela - mikołaj przyszedł po raz drugi. Małżonek wylazł z łóżka i głosem radosnego elfa zagaił: 'ciekaaaawe, czy mikooołaj coś dla Ciebie zostaaaawiiiił...!' Po czym oddalił się. Za minute rozległ się odgłos sikania [tak, wiem, to takie intymne, tak odzieram swe życie ze wszystkich sekretow na wizyji, oborze] i zblazowane przepite: 'Niee, nic niema.' Ale był to jedynie wysmakowany żarcik! Mikołaj przyniósł naszyjnik idealnie oddający me jestestwo.


A małżonkowi między innymi kubas w wytłaczankę którą lubie macać, dlatego częściej ja z tego kubasa pije. Herbatę miętową z cytryną.


A dziś odzyskałam wiare w szmateksy. Poszlam do jednego olbrzymiego, takiego gdzie rankiem bobki w beretach walczą o szmaty ktore potem sprzedają na targu a wszędzie panuje wrogość no i nic nie znalazłam, bo mam wyśrubowane wymagania. Wracając do domu i myśląc o bezkresie swej beznadziejności, weszłam do małego, lokalnego lumpa. I znalazłam spodnicę CUD. Którą jakieś pół roku temu obdarzałam codziennie tęsknym spojrzeniem gdyż sto złotych to panie dziejku nie. Nie. A tu prosze, 12 złotych, mój rozmiar, z metką h&mową i jakiegoś charity shopu. Jestem w niebie. Róże. Wysoki stan. Rozkloszowaność. Kieszenie. Cud boziuniu.

Oddalam się czynić modły rytualne żeby dostać info że zaliczyłam kolokwium z zeszłej środy. Eh.