bzu

Przerwa wynikła z tego, że mi sie nie chce pisać w związku z wiosną, a także z tego, że w związku z wiosną pojawiło się nowe zjawisko: ja i moje nowo odkryte towarzystwo znajomych z uczelni, którzy dotąd kryli się wśród szarzyzny ze swym szaleństwem, teraz wypełzli w związku z wiosną i dlatego można miło pospędzać sobie czas. To też czynię.

Jakiś tydzień temu dostałam ja jako ten blogger od siedmiu boleści, książkę. Pocztą. Książka nazywa się "Samotność liczb pierwszych" i bardzo mnie uradowała, bo odkąd w mym życiu pojawił się internet, ilość książek które czytam znacznie sie zmniejszyła, mam też wrażenie ze cofam sie w związku z tym w rozwoju... A tu prosze, piątkowy poranek, okno otwarte i pachnie wiosną, wjeżdża książka, ktorej kartki pachną tak, jak czerwcowe leżenie na balkonie i sylvia plath, jak cała niedziela w łóżku i nowy harry potter, jak powrót ze szkoły z trzema pod pachą i jedną w dłoni nowiutką czytaną, która mogla mnie wepchnąć pod niejeden samochód i na niejedną psią kupę me stopy nieopatrznie skierować. Cudnie było sie wczytać i wżyć w cudzy jakiś wymyślony świat. Lubię jak bohater książki na początku jest mały i potem rośnie, to jakby mieć jego papierowe życie w rękach (ulala jaka ze mnie poeta!). Minął cały piątek i cała książka, brawo kasia, jednak umiesz. Sama nie wiem czy to była książka o samotności, no bo w końcu jeśli komuś samemu ze sobą dobrze, to czy jest samotny? Mieszkałam sama samiutka raczej się niekolegująca przez rok i było mi doskonale, łażenie w gaciach po domu, śpiewanie i siku przy otwartych drzwiach. Nie fizyczna bliskość ludzka jest potrzebna tylko jakaś świadomość że w razie czego ktoś będzie (bełkot głodnej która czeka aż ugotują się ziemniaki). Na pewno była to książka o przyjaźni, do której też nie jest potrzebna fizyczna bliskość, bo większość moich no powiedzmy znajomości, zaczęło się albo trwa w internecie, takie czasy, i wcale nie jest mi z tym źle. Pewnie była to książka o szukaniu szczęścia w życiu, ale jakieś to było nieudolne - ludzie uwielbiają sobie utrudniać życie, udając jakieś głupie nieistniejące uczucia, wymyślając tysiąc powodów żeby nie zrobić tego, czego chcą i wymyślając scenariusze które prawie nigdy nie idą zgodnie z planem. Człowiek to głupi jest. Miałam dużo więcej bogatych refleksji, ale to było tydzień temu.

Dobrze jest czytać. Dobrze jest jeść, dlatego zaraz SPAŁASZUJĘ (słowo dnia) obiad złożony z kotleta mielonego, ziemniaków i buraczków, a następnie wchlonie mnie świat gossip girl.