bzu

Kipię. Kipi ze mnie bura zawiesina. O chryste jaki ODRAŻAJĄCY DZIEŃ.

Wydarzenie nr.1.
Wstałam rano i znowu był listopad. Psie gówno rozmazane po połamanych chodnikowych niegdyś płytach. Wilgoć i pleśń w powietrzu. Ciężkie wściekłe niebo. Oh boże święty. No dobrze, nie wstałam rano, wreszcie się wspaniale wyspałam. Ale z momentem wybudzenia było już tylko paskudniej.


No dobrze, śniadanie też mi się udało. Hedonistyczne pancakes waniliowe. W trakcie jedzenia przeczytałam fantastycznego maila od czytelniczki, który dał mi nadzieje, że następne kilka godzin będą miłe. Pozdrawiam Cię dziewczę! Odpisze niebawem.

Wyszłam z domu w pluchę. Zaczął sypać mokry upierdliwy śnieg, prosto w okulary, prosto w tusz na rzęsach, w szczeline szalika. Pojechałam do miasta pustawym autobusem w celu przygotowywania projektów na zajęcia. Spędziłam 5 godzin z mężczyzną o twarzy kobiety. Spędziłam 5 godzin w chmurze biesiadności. Nie jestem w stanie tego wyjaśnić. Uwielbienie do pożal się boże knajp w mieście lublinie, z których każda serwuje tak samo obleśne jedzenie, ale widocznie nie dla mnie. Maniera w głosie i ruchach ręki. "Ej jezu słuchajcie!". Niewiarygodne jak inny może być drugi człowiek. Jak bardzo może lubić wszystko to czego ja nie znoszę. Odbicie i odwrotność. Nie jest to dla mnie przygoda, odkrywanie inności. Jest to dla mnie męczarnia. Ugodowość utożsamiam z pustką w oczach. Jedzenie w knajpach z jedzeniem niedobrym lub przynajmniej przeciętnym. Odchudzanie to nie jest wlewanie w siebie coli light. Bycie lubelskim sarmatą i bywalcem nie może być imponujące, czemu więc jest za takie uważane? Tu nie chodzi o gust, tu chodzi o jakieś umysłowe zasady rządzące zachowaniem. Czy ktoś mnie rozumie? ;C Uczę się dyskusji w każdym razie. Spokojnej rozmowy z osobą, która reprezentuje sobą to, czego nie lubię. No ale nieważne. Nie jestem w stanie ująć w słowa swoich uczuć. Potrzebuje kakao. Potrzebuje emocjonalnej rozmowy z osobą, która reprezentuje sobą to, co kocham. Czemu powszechna jest opinia że ludzie to dobro i fajność, skoro wcale tak nie jest?


Wydarzenie nr.2.
Wydałam 15 złotych na naprawde niedobre pierogi czosnkowe i jest mi smutno. Nienawidzę marnować pieniądza, zwłaszcza robiąc coś co duszyczka odczuwa jako sprzeczne z zasadami i szepcze z głębi klatki piersiowej (bo tam one chyba są?), że nie będą one Ci smakować zapewne, kasiu!


Wydarzenie nr.3.
Miejsce akcji: deptak w centrum Lublina, nieopodal wejścia do wielgachnego kościoła
Osoby: całe stado robotów idących w obie strony, żebracy, wcale nie taka stara pani w futrze, umalowana w dziwny sposób, ja, kolega europejczyk, kolega sarmata.

Roboty idą jak co dzień, z oczami wpatrzonymi w punkt na horyzoncie. Ja i koledzy idziemy także, zajadle rozprawiając na temat marnej jakości lubelskich knajp. Wcale nie taka stara pani idzie także, ale powolutku.

Wcale nie taka stara pani: O boże!

Roboty, ja i koledzy oraz żebracy patrzą na wcale nie taką starą panią.

Wcale nie taka stara pani: O jezus maryja!

Roboty, ja i koledzy oraz żebracy patrzą po sobie.
Szukają wyjaśnienia: czy pani umiera, czuje we wnętrzu pękający tętniak. Czy pani jest szalona i lubi pokrzykiwać bluźnierczo. Czy pani rozmawia przez mikrosłuchawkie, jak to ludzie mają w zwyczaju. Czy dostała może ważny telefon dwie przecznice temu i do teraz przeżywa, międle wiadomość.

Ja i koledzy pytamy ją wzrokiem: Ale co!
Ktoś z tłumu, werbalnie: Ale co!
Wcale nie taka stara pani: No zrzygał się, zrzygał się pod kościołem!

Roboty, pani, ja oraz koledzy patrzymy na wejście do wielgachnego kościoła. Żebracy pąsowieją.

Wcale nie taka stara pani: No zrzygał się, o tamten.

Rzygi błyszczą w świetle ludzkich spojrzeń.


Wydarzenie nr.4.
Umęczon i niemalże pogrzebion w zgniliźnie pełznie obywatel do domu. Wywleka się z autobusu linii 57 po dwóch kwadransach grania w angry birds. Jest przekonany, że droga do domu to ostatni wysiłek jaki musi teraz podjąć, a potem zagrzebie się w pościeli i zapłacze nad jutrzejszym wstawaniem o 6. Jednak, czeka go ostatnia niespodzianka. W wieżowcu w którym mieszka obywatel, jest wiele pięter. Są więc też zsypy na śmieci, żeby mieszkańcy wielu pięter nie musieli się fatygować do śmietnika. Zsypy są jak centralny układ nerwowy. Mózgiem jest malutkie groźne pomieszczenie na parterze, gdzie docierają wszystkie śmieciowe impulsy. W pomieszczeniu tym śmierdzi tak, jak tylko mogą śmierdzieć zużyte podpachy, zgniłe obierki, zasrane pieluchy, popsuty tłuszcz z surowego kurczaka, no nie wiem co jeszcze.
I to pomieszczenie zastał obywatel otwarte, gdy wracał. Siedziały w nim tzw. bumy. Śmierdziele, brudasy i patologia tego wieżowca spotkała się tuż obok kontenerów na śmieci, by wypić wódkę z czerwoną kartką i zapalić wiceroja. Dwudziestu chłopa. Obok tych podpasek i obierków. Szare twarze, wieloletnia odzież, smrody brudnych rąk, zębów, pach i dupsk (fantastycznie sie wymawia to słowo!). Małe popołudniowe spotkanie. Nie wiem czemu mnie to tak poruszyło, nie wiem. To miasto jest straszne.


Musiałam się wypisać, bo bym była zwariowała i rozpękła się z nagromadzenia emocji negatywnych. Urósłby mi wrzód i zalał kwasem wnętrzności.
Niech więc będzie, że dziś to miasto definiuję niniejszym czterema scenami.