bzu

Wrócilam, wiadomo. Depresja milion, tak jak się spodziewałam. Wyglądam za okno i nie widze schodów przeciwpożarowych i czerwonego napisu pick-a-bagel. Widze miasto wulgarnych grafitti, brzydkich ludzi, paskudnego jedzenia i żelbetu. O losie słodki. Czasem myślę, że lepiej byłoby nie zaznać nic, niż zaznać i tak koszmarnie tęsknić do wszystkiego co piękne.

Ah, dzięki tej wyprawie odkryłam nowy rodzaj ludzi, których nie lubię. Ludzi, którzy mówią: 'a fe, te amerykany...co one tam jedzą, fastfoody jakies, tępe są i grube...nowy jork, pfi, beton i żydzi, litości... WCALE bym nie chciała.' Biedni, ograniczeni umysłowo. Wybaczcie, ale jak można NIE CHCIEĆ zobaczyć Nowego Jorku i do tego podając taką argumentację? Widać można. Nie polubimy się, nowa rzeszo ludzka.

No jak ja mam znaleźć słowa niby, hee? Nie wynaleziono, o ile wiem, żadnych nowych niż: niesamowitość, cudowność, wszechogarniająca radość. Skaczące serce, wiecznie otwarte usta i oczy tak szeroko, że aż obeschły. Powtórzę za Ulą, zazdroszcze każdemu z Was, który jeszcze nie widział Nowego Jorku. Żałuję, że ten moment jest za mną, bo wrył mi się w dno oka i non stop go tam widze. Manhattan nocą z okna samolotu. Świetliste aleje i wysokie, mieniące się budynki. Manhattan nocą widziany z chodnika na 42 ulicy, momentalnie skręcony kręgosłup. Para wodna unosząca się ze studzienki przy Grand Central i wszystko tak wielkie, tak niesamowicie wielkie, że aż wydaje się być nieprawdziwe, z kartonu czy co. I Ula. Zupełnie obok.

Pierwsze dni to była tandetna wręcz plątanina emocji i moich prywatnych strachów. Metro nie do ogarnięcia, poplątane jak słuchawki do ipoda, wypełnione tryliardem ludzi. Wszyscy gonią. Nigdy nie wiedziałam gdzie jestem ani gdzie mam iść, więc też goniłam, żeby przypadkiem się tam nie spóźnić i nie stracić super cennych minut w Nowym Jorku, które prędko się nie powtórzą. Ula była ze mną tylko do 12, potem sama pobiegłam w miasto, wypełniona najcudowniejszymi pancakes w moim życiu, otrąbiona przez samochód, pozbawiona mapy i pewności siebie. Pierwszego dnia przeszłam ponad 75 przecznic. Pukając do drzwi mieszkania na Upper East Side czułam się jak dziecko, które pierwszy raz samodzielnie wysikało się do sedesu. Duma z czegoś oczywistego. O 20 zmorzył mnie jetlagowy sen. O 4 zbudził mnie głos Franka Sinatry śpiewającego w mojej głowie: I want to wake up in that city. That never sleeps.

Widok z okna. Bury i niezwykły.

Pancakes z jagodami i flaszką stopionego masła wymieszanego z syropem klonowym.....to była jedna z pyszniejszych rzeczy jakie jadłam w życiu! Porcja dla ośmioosobowej rodziny. Podołałam, z pomocą Uli.




Tego dnia padało. Ula marudziła i rzucała rzeczami w dzieci (żart), a ja patrzyłam jak deszcz zalewa ulice i ludzi i kochałam każdziutką kropelkę. Mój pierwszy nowojorski zanieczyszczony deszcz. Musicie wiedzieć, że gdybym miała wybrać co ma mi dokuczać do końca życia: deszcz, czy wiatr, bez wątpienia wybrałabym deszcz. Tam pachnie jeszcze inaczej niż wszędzie. Dzień zaczęłyśmy od niesamowitej wietnamskiej kanapki banh mi, którą wszyscy znamy z blogaska Uli celebrytki, oraz vitamin water o moim jak się miało dopiero okazać ulubionym smaku, dragonfruit. Pan wietnamczyk turlał kanapke nucąc jednocześnie jakąś zapewne sławną wietnamską piosenkę z telewizora, deszcz lał na beton, potworna kopara i jakaś asfalciara wyły i rzęziły, a w Kasi...wiadomo. Wiadomo. Serce roście. Dwa tygodnie serca które roście może skończyć się jakąś smutną chorobą, nie wiadomo kiedy odczuję jej skutki! :(



Po kanapce spędziłyśmy długie minuty pod dachami różnych sklepideł w china town bo Ulenia szukała na ajfonie miejsca gdzie dają soup dumplings. Wiedz Ulenia, że nie mam Ci tego za złe. Mi wystarczyło stanie i trwanie. Gdy już ich nie znalazłyśmy na amen, poszłyśmy na sernik i moją pierwszą nowojorską kawę. Gdy Ula mnie zostawiła na rzecz swoich pupili, pojechałam do MoMA i po raz kolejny umarłam z radości i nadmiaru inspiracji. Wszystkie cudaki świata i ich twory zgromadzone na kilku piętrach Muzeum Sztuki Nowoczesnej! To zdecydowanie najfajniejsze muzeum w jakim kiedykolwiek byłam. I wspaniale zaopatrzony sklepik muzealny, z wieloma tzw. 'idea books', albumami foto, designerskimi duperelami do domu... Mrau. Nabyłam wielce podniecający książko - notatnik o którym może jeszcze będzie mówione. W ogóle nabyłam miliard rzeczy, gdy przybywałam, moja walizka ważyła 13 kilo, a w niej były ciężkie gazety dla Uli i cuksy dla jej host papów. Gdy wyjeżdżałam, miałam dwa kilo nadbagażu. 25 kilo żywej wagi szmat butów książek kosmetyków i duperel potrzebnych każdej miłośniczce Ogólnie Pojętych Różnych Rzeczy. Po wyjściu z MoMY płynęłam nad ziemią prościutko do domku, szóstą aleją, już wiedząc, że MY NOWOJORCZYCY nie czekamy jak frajerzy na zielone światło (którego nota bene nie ma, jest białe. czerwone i białe. ah te amerykany!), tylko idziemy jak jest szansa że nic nas nie zabije. Szłam i się dziwowałam. Że tam jestem. Dziwowanie pozostało mi do ostateńkiego dnia i nawet teraz nie wierzę, że tam byłam. W domu dostałam od Uli karmicielki w nagrodę za to że jestem taka wspaniała, czarne tortille z bardzo śmierdzącym serem, guacamole i salsą. Będę o nich czasem śnić. Mistrzowska przekąseczka.




Mus z białej czekolady i maliny....Jezu Kryste.



Kupiłam książczynę z prawej. Notatnik, w którym tłem są ściany nowojorskie. Inspirujące, zwłaszcza dla osoby, która bazgrze przez absolutne sto procent czasu spędzanego na uczelni.


Miłość do makietek!






Widok z MoMAowego okna, przy którym przysiadłam żeby posapać ze zmęczenia.

A gdzie panie zgubiły sutki?:(





Następnego dnia miałam jechać do Waszyngtonu i wcale mi się to nie uśmiechało, nie teraz, gdy już wiedziałam jak przechodzić przez ulicę. Co działo się dalej, dowiecie się w następnym poście, misie.

Dziękuję, że cierpliwie czekacie. Przepraszam za foty, nie są zbyt ładne, ale tak mam, że jak jestem w miejscu do zachłyśnięcia wręcz pięknym, nie umiem zapanować nad aparatem. Nie obiecuje również, że nagle stane się fantastycznym krasnoludem koszałem opałem i swym piórkiem skrob skrob wypisze wszystko godzina po godzinie. Od tego jest Ula celebrytka, MOJA PRZYJACIÓŁKA (a pewnie). Ja to jestem taka bardziej EMO. A do tego zawalona robotą, tzn rozpakowywaniem walizy, zmywaniem krzaków pleśni z kubków po herbacie, pisaniem prac zaliczeniowych i skupianiem się nad rozpoczęciem magisterki. Nic nie ruszone, no ok, pleśń zmyłam. Eh życie. Dusi mnie to muszenie.
No, to do zobaczenia.