bzu

Nic się nie dzieje.
Nic dobrego ani złego, w zasadzie. Na zasadzie kontrastu z innymi perfekcyjnymi życiami, lub też czasowo-super-ekstra-a-tak-oprócz-tego-zwykłymi życiami, moje jawi mi się jako odrażająco bure nudne i smutne. Ale to prawdopodobnie nie tylko moja choroba.

Już pal sześć, że nikt nie odpisuje na moje ważne maile, że wszyscy tacy zajęci. A obiecali. Wyślę Ci, słuchaj, taką reklamę. Jak tylko się czegoś dowiem, napiszę. Będziemy w kontakcie, hahaha! "Będziemy w kontakcie" jako najpodlejszy żart tego roku!

Już nawet zrozumiem, że nie mogę znaleźć roboty. W końcu mieszkam w mieście na dalekim wschodzie gdzie nikt nie ma pracy, oprócz tych co ją mają. Jak ktoś kiedyś dostał, to ma. Jak ktoś szuka, to nie znajdzie. No rozumiem. Zwłaszcza, że jestem smutnym przypadkiem osoby, która brzydzi się swoim uniwersyteckim wykształceniem, to znaczy oczywiście popisuje się nim w kontaktach towarzyskich, "ważnych spotkaniach" rodem z życia Kasi i Zosi, we własnej głowie się nimi popisuje. Niby na trójach przejechała ale wszystko wyjaśni, co kto dlaczego się zachowuje. No więc moje brzydzenie się uniwersyteckim wykształceniem polega na tym, że absolutnie nie chcę być psychologiem. A nic innego nie potrafię. Ha ha. Śmiesznie nawet.
No więc już mniejsza z tymi wszystkimi okropnostkami. Tym wysiadywaniem do trzeciej, nieznośną promotorką i chłostaniem przez ohydny deszczor, w kwietniu pod kocem spaniem.

Najgorszą rzeczą jaka mnie dziś spotkała był bezbarwny dziad uliczny. No taki sobie dziad, jakich wielu. Nie żaden bezdomny, ani może nawet nie pijak, z wnusiem niewielkim przyszedł do szmateksu i stanął akurat obok mnie, oglądając z przejęciem każdy jeden wieszak ze spodniami marchewami (jakże modne). Wraz z jego wejściem z radia zagrała piosenka, urocza piosenka dla marzycieli, z soundtracku z 500 dni miłości, o ta: TA. Piosenka która pojawia się w głowie do słodkich wygłupów spacerów i płaczów z radości dawno temu rok temu w NYC. I wtedy dziad z tego całego zaaferowania marchewami, otworzył usta.

Umarłam.
Przez ułameczek sekundy widziałam siebie, jak rzucam się po całym pomieszczeniu i pizgam wieszakami i drę się jak tacy szaleńcy, prawdziwi. No ale tylko poszarzałam na twarzy, bo cóż miałam zrobić.
Bo dziadowi. Śmierdziało z ust tak potwornie. TAK POTWORNIE. Jak nigdy nikomu na świecie chyba. Wiele dni niemytych zębów plus fajkowa zgnilizna. Imaginujcie.
No i ta piosenka i ten smród. Pozostaje tylko szarzeć na twarzy...

Opowiedziałam już to paru osobom które znam w prawdziwym życiu, bo ubodło mnie okrutnie. Więc przepraszam, szpiedzy. Odkrywcy, że się podniecam i nakręcam sprężynę odrazy. Która kiedyś pieprznie i komuś zęby wybije, może nawet mi, moje własne! Oby nie. To taki koszmar ze snów.

Ze snów jest też zupa, ale z lepszych. Zdjęcie marne, ale załóżmy że przedstawia całą tą zieloność. Super komfortowa zupa na taki czas kiedy nie ma jeszcze nowych warzyw, a marchew i buraki się nam znudziły. Do wykonania potrzebna jest synchronizacja następujących procesów:
podsmażenia ząbka czosnku, posiekanej cebuli, pora w półplasterkach, selera naciowego gałęzi dwóch, cukinii, oddzielnie bekonu (ja na chrupko, bo miękki bekon to grzech główny)
ugotowania groszku, bobu mrożonego (ja obieram, bo te skóry...takie szare, i te "zarodki" bobowe...), ziemniaka w kostke, to wszystko w bulionie
wsypania smażonego do gotowanego
dosypania posiekanego koperku (dużo)
podgotowania całości, zmiksowania części
zakochania się.

I jeszcze mała prośba. Wiem, że niektórzy z Was mnie lubią :> i moje pisanie uważają za... jakby to rzec żeby nie wyjść na katechetkę... no powiedzmy wartościowe. Czy moglibyście wskazać mi notki, teksty, które uważacie za wyjątkowo... ojezus znowu....dobre? Wiem, że to subiektywne wszystko, ale pytam dlatego, że Wysokie Obcasy ogłosiły konkurs. Do 16 maja należy wysłać tekst na dowolny temat, byle pasował do rubryk wysokoobcasowych, czyli felieton, twarze, psychologia, męska końcówka, styl życia, kuchnia uroda blabla. No i pomyślałam, że czemu by nie! Ale poważne pisanie od zera (w dodatku na dowolny temat, niby cudownie, ale jak go wybrać!) jakoś słabo mi wychodzi i stres wyżera mi mózg, a łatwiej byłoby mi dorobić ręce i nogi czemuś, co już istnieje. Jeśli więc macie jakiś pomysł co by to mogło być, będę wdzięczna.
Podpisano,
ja.