bzu

Mam prawie tyle postów co obserwatorów. Cóż za odkrycie! Jedno i drugie będzie rosło powoli, gdyż nie zamierzam wyłudzać obserwowania przez organizacje rozdań całusów w pierścień, oraz nie jestem w stanie pisać częściej. Teraz też mi sie nie chce. Już to kiedyś mówiłam, ale idealnie byłoby móc pisać głową. Na przykład podczas powrotu do domu ostatnim autobusem, który wygląda jak wagonik metra w berlinie w latach 90, pełen narkomanów o szarych twarzach. A na siedzeniach napisane markerem, lub wydrapane kluczem, że wszyscy jesteśmy chuje i że jot pe na sto procent. Pobudza mnie wtedy lykke li i po raz tysięczny gapie się przez brudną szybę na brudne miasto, na przaśne twarze, spalone kosze na śmieci, sikającego pijaka, rozwrzeszczane którym-czegoś-brakuje-ale-to-tłamszą-i-idą-pić-a-potem-markotnieją grupy "studentów". Och to szalone życie studenta, któremu wystarczą dwa piwa, żeby był radosny i się chwiał. To już ja. Wtedy nawet sarmaci nie powodują że zgrzytam zębami. Nie rozlewam się w plame, tylko trzymam konturów. Po prostu na nich nie patrze. Jest pięknie, w zasadzie, bo patrze w niebo.

Nadal nie ogarniam swoich wakacjątek. Zrobiłam listę rzeczy, które chce zjeść i muzeów do których wejde, ale na tym koniec. Musze sie dorwać do porządnego przewodnika. Jak się domyślam, EKUZ czyli europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego nie obowiązuje za oceanami?;/ Jesli tak, to czy musze iść do pzu? Jak ja nie lubie musieć. A perspektywa świąt rozbija mi całkiem plany i planowania. Co sie jeszcze robi przed wycieczkami? :O Czy ktoś mógłby się ze mną podzielić wiedzą o super miejscach które zna w Nowym Jorku, a najlepiej też w Bostonie i Waszyngtonie? Albo super radami. Och jaka byłabym wdzięczna!

Z innych nieciekawostek:
1. Pijany sinoczerwony pan cały w dżinsie zapytał mnie w windzie: Ty tu mieszkasz? Czy do koleżanki przyszłaś? A powiedz, lubisz brzydkie dowcipy? Łypnął oczkiem. Jestem niema. Nie mam rączek ani nóżek ani swojego zdania w sprawie brzydkich dowcipów. Czasem jestem też taka wobec normalnych ludzi, przezroczysta. Żeby nie pytali i nie wymagali odpowiedzi.
2. Poparzyłam sobie rękę niosąc zbyt ciężki kubas białej herbaty z meniskiem wypukłym. Spałam z ręką w misce z lodowatą wodą, która z godziny na godzine robiła się coraz mniej lodowata. Mam dwie blizny w kształcie trójkątów. Wojenne niemal.

No nie wiem co jeszcze miałam do napisania. Ogólnie wszyscy znamy to uczucie.
Wiosna jest cacana.
Patrzysz na trawe, która wygląda jak wyrwana żywcem z polany w środku lasu. Na wielkie i za ciężkie pąki, śliskie i błyszczące, na szczytach patyków. Gołębie sie pieprzą, ich szyje dostają erekcji, a ich kobiety uciekają wtedy w popłochu. Każdy dzień ma swój czas przeznaczony tylko dla powietrza. Nigdy nie jest zimno. Piwo inaczej smakuje. Wielkie różowe słońce wisi nad horyzontem, pocięte przez kable trolejbusowe. Tandeta. Wiosna to tandeta, jak zakochanie, albo jak pastelowa kokarda. Wspaniała. Rozglądanie się dookoła zajmuje dużo więcej czasu niż jakąkolwiek inną porą roku. To miasto mimo że obleśne do potęgi, wyciska w człowieku jakieś stemple, takie których się nigdy nie zapomni.

Mam taki nastrój, jaki panuje w nowym filmie Coppoli: Somewhere. Długie, chłonięte zmysłami chwile w których nic się nie dzieje. I takie też pisanie. Na życzenie niejakiej clumsy i ku ukojeniu jej frustracji, chociaż wątpie żebym pomogła ;)



Czy każdy człowiek tak ma, że w środku siebie, sobie wydaje się ładny, a potem jak patrzy w szybę to jest przez ułamek sekundy zdziwiony? Że on nie taki. Że szkoda. Ja tak mam.